Dit was het dan!

Vrijdag was ik opnieuw vroeg wakker (half zes). Ik had het grootste gedeelte van mijn spullen al ingepakt, dus ik kon vrij snel vertrekken. Ik heb alles ingeladen en ben gaan rijden. Volgens de TomTom was het ongeveer drie uur rijden. Het begin ging erg snel, maar er was weinig te zien onderweg. Na ongeveer twee uur rijden maakte ik een stop voor koffie. Ik was op zoek naar een stofzuiger, maar die kon ik hier niet vinden. Daarna zou het nog een uurtje zijn, maar dit werd helaas langer. Er waren files onderweg. En ik weet niet hoe Canadezen leren om te rijden, maar gevaarlijk is het wel. Hard voorbij rijden in een file, plotseling invoegen, vrachtwagens die gewoon links blijven rijden, best eng af en toe. Rond half twaalf kwam ik aan bij het vliegveld. De TomTom stuurde me direct naar de plaats om de auto in te leveren. Ik had alleen nog niet getankt. Dus ik moest weer even terug. Gelukkig was het niet ver en was ik binnen een kwartier weer terug. Omdat er bij het ophalen van de auto iets mis was met mijn creditcard, moest ik me binnen even melden. Gelukkig was alles goed en kon ik vertrekken. De beginstand van de auto was 6100, toen ik hem inleverde stond die op 9077. Bijna drieduizend kilometer gereden in dertien dagen! Op het vliegveld een kaartje gekocht voor de bus om naar het centrum van Toronto te vertrekken. Ik had inmiddels al contact met mijn klasgenoten, die eerst gingen lunchen in een sushirestaurant. Ik zou ze daar zien. Het duurde ongeveer een uur om daar te komen. Ik stond te wachten bij een stoplicht en van achteren kwamen ze op me gesprongen. Het was leuk ze weer te zien. Het leek ook net alsof ik ze voor twee dagen niet gezien had in plaats van twee weken. Na de lunch vertrokken we naar het strand. Het was namelijk nog steeds mooi weer hier, hoe is het mogelijk. De dames en heren speelden volleybal, terwijl ik al liggend een puzzel maakte. Het was heerlijk vertoeven in de zon. Tegen zeven uur besloten we te gaan, het werd inmiddels wat kouder omdat er meer wolken waren gekomen. Iedereen ging zijn/haar eigen weg. Ik moest naar de residentie van een van de universiteiten, waar mijn verblijf was voor de laatste dagen. Normaal gesproken zijn de kamers bezet door buitenlandse studenten, maar omdat de zomer min of meer is gekomen, zijn de kamers nu te huur voor vakantiegangers. Het gebouw zelf is vreemd en de kamers zijn ontzettend lelijk. Ik kan me niet voorstellen dat iemand vrijwillig daar een paar maanden zou willen verblijven. Er kan weer geen raam open, je hoort de ventilator continu, het matras is hard en het bed kraakt. De twee nachten waren dus niet echt een succes. Ik had nog geen avondeten gehad, dus ben naar de supermarkt gelopen en heb iets gehaald en onderweg opgegeten. Ik was zo moe dat ik het niet kon opbrengen om te douchen. Heb snel mijn tanden gepoetst en ben gaan slapen.

Op zaterdag was het opnieuw lekker weer. Toen ik om half zeven wakker werd scheen de zon al naar binnen. Een strakblauwe lucht maakte de ochtend perfect. Bij de residentie was het ontbijt inbegrepen en het leek erg op het ontbijt van mijn eerste twee weken. Prima te doen! We zouden vandaag pas laat in de middag afspreken, omdat een van de dames van accommodatie moest wisselen. Ik wilde de laatste souvenirs kopen, dus ging rond tien uur op pad. Eerst een dagkaart gehaald voor het openbaar vervoer en vervolgens de tram genomen naar Chinatown om de beroemde Maple Syrup te komen. Ik heb achtereenvolgens van allerlei winkeltjes bezocht, de metro gebruikt om dr te komen, koffie gedronken, geluncht, eten gehaald voor in het vliegtuig en was rond half drie terug in de residentie. We hadden om vier uur afgesproken. Dus ik had even tijd om bij te komen en heb Netflix gekeken voor halfuur. Vanaf de residentie was het een half uur met de tram. Ruim op tijd was ik vertrokken. Ik wist alleen niet zo goed waar het was, dus heb eerst het hele stuk gereden met de tram om vervolgens terug te gaan. Uitgestapt bij een halte en via de WiFi van Starbucks verteld waar ik me bevond. Ik kreeg namelijk het bericht dat zij later zouden zijn. Na dik een half uur wachten waren ze dr ook en hebben we rond het water gelopen, hebben zij een ijsje gehaald en hebben we ook even bij het water gezeten. Zeven uur zouden we gaan eten met zn zessen, in een Italiaans restaurant. Ik wilde graag vertrekken om half zeven, maar die andere dames zeiden dat het niet nodig was en dat we tijd genoeg hadden. Met als resultaat dat we een half uur te laat waren. Op dat moment was pas een van de zes er, dus zo slecht waren we nog niet met zn drieën. Binnen een half uur arriveerde ook de andere twee en konden we de pizza's bestellen. Nog nooit zo'n rare ober gezien. Hij had nagellak en was echt vreemd. Helemaal toen hij zei dat de specialiteit van de dag niet te eten was, dat we die absoluut niet moesten bestellen. Maar goed. De pizza smaakte goed. Daarna zouden we ijs gaan eten, maar op het laatste moment toch niet. Ik nam afscheid van de twee Colombiaanse dames, want die zou ik niet meer zien op zondag. Rond tien uur arriveerde ik bij de residentie, heb snel gedoucht en ben gaan slapen.

Ook deze nacht was vrij kort. De eerste keer werd ik wakker rond vijf uur, de tweede keer gelukkig om half zeven. Vanaf toen Netflix gekeken en rond acht uur mijn bed uitgegaan om me aan te kleden en te ontbijten. Helaas regende het en dat maakte mijn humeur moet echt beter. Na het ontbijt heb ik mijn laatste spullen ingepakt en heb ik even Netflix gekeken. De weersvoorspellingen vertelde namelijk dat het om tien uur droog zou zijn. En inderdaad. Om kwart over tien liep ik naar buiten met al mijn tassen en liep ik richting Tim Hortons voor koffie. Hier heb ik onder het genot van mijn puzzel een uurtje gezeten. Om een uur had ik afgesproken met een Braziliaanse die daar speciaal om gevraagd had twee weken geleden. We hadden elkaar dr dinsdag nog over gesproken. Ruim op tijd stond ik te wachten op de plaats, maar helaas kwam ze niet opdagen. Gelukkig was Manon zo aardig om met me te appen, dus kon ik de tijd een beetje doden. Maar tegen twee uur vond ik het wel prima, en ben dr vandoor gegaan. Iets verderop heb ik lunch gehaald en ben ik aan een tafeltje gaan zitten om dit verhaal te schrijven. Om half vier had ik afgesproken met drie andere dames, die zeker weten wel komen. Het was dus nog een half uurtje wachten. Ze arriveerden allemaal rond dezelfde tijd en we aten frozen yoghurt. Deze was helaas niet zo goed als degene in Nederland. Tegen vijven verplaatsten we ons naar de McDonalds voor het avondeten. En omdat ik op tijd wilde arriveren op het vliegveld vertrokken we rond kwart voor zes. De reis naar het vliegveld verliep soepel. Net als op de heenweg was het niet mogelijk om in te checken online. Gelukkig had de mevrouw het hier snel voor elkaar. Mijn tas was een stuk zwaarder geworden, maar liefst zes kilo! En ik heb ook nog eens een extra tas, geen idee waar al die spullen ineens vandaan komen. Het is hier gelukkig niet zo druk als op Schiphol, kan aan het tijdstip liggen, of ze hebben het hier beter voor elkaar. Ik zit nu te wachten voor een uurtje totdat ik kan inchecken!

Wat was dit een geweldig avontuur. Veel nieuwe mensen leren kennen van verschillende culturen! Een super leuke ervaring die ik niet snel zal vergeten. Veel geleerd over het land, maar ook over mezelf. Voor de eerste keer lang van huis is me goed bevallen. En weet zeker dat dit niet de enige keer zal blijven!